Ze względu na użyty do jego produkcji surowiec, możemy mówić o trzech rodzajach pelletów. Najrzadziej wykorzystywany przez użytkownika indywidualnego jest pellet z łuski słonecznika. Surowiec ten – łuska, czasem także ziarno – są przekształcane w granulat dedykowany spalaniu w kotłach. Korzystają z niego głównie kotłownie elektrowni i elektrociepłownie.
Więcej artykułów o podobnej tematyce znajdziesz w dziale: Paliwa (drewno opałowe, pellet, brykiet) i akcesoria kominkowe
Pellet z certyfikatem czy bez?
Zdecydowanie bardziej różnorodny jest agropellet, do którego produkcji używa się pozostałości po produkcji zbóż, kukurydzy, lnu, ziół, chmielu, rzepaku, wierzby energetycznej oraz surowców z innych źródeł, w tym biomasy z terenów zielonych i nieużytków.
Trzecim, najbardziej atrakcyjnym energetycznie, a także najczęściej wykorzystywanym w tzw. energetyce rozproszonej, jest pellet drzewny. Do jego wyrobu wykorzystywane są trociny, ścinki, a nawet kora drzew. Co oczywiście ma wpływ na jego jakość, kaloryczność i cenę. Teoretycznie pellet wyprodukowany czy to z odpadków z drzew iglastych, czy liściastych, w tych samych warunkach produkcyjnych powinien niewiele się różnić. Jednak ze względu na większą zawartość żywic, pellet z drzew iglastych jest bardziej kaloryczny.
Do niedawna rozróżniano kilka rodzajów pelletu:
- energetyczny, bezklasowy czy przemysłowy, który produkowany był nie tylko z odpadów drewna, ale także z innych surowców, jak odpady drewniane poprodukcyjne zanieczyszczone np. klejami, korą, łuskami, zbożami i in., a używany przez największe elektrownie i elektrociepłownie,
- pellety DIN EN A1 oraz A2, czyli pellety bez certyfikatu, atrakcyjne cenowo, zadowalające jakościowo, jednak dedykowane bardziej dla przemysłu niż do małych kotłów,
- pellety DIN 51731 (DIN EN A2) – jakościowo i cenowo odpowiadające wymaganiom kotłów wykorzystywanych przez indywidualnych użytkowników i w małych kotłowniach, np. budynkach użytku publicznego,
- pellety DINplus (DIN EN A1) – wysokiej jakości, w odpowiedniej cenie, polecany i używany głównie w małych, indywidualnych kotłach.
Certyfikat DINplus
Certyfikat DINplus to dla klienta gwarancja wynikająca ze stałego monitoringu procesu produkcji zapewniającego stałą, powtarzalną, wysoką jakość oraz gwarancję, że pellet został wyprodukowany z odpadów – czystych trocin, bez dodatków takich jak kora, nieczystości powstające przy produkcji innych elementów drewnianych, bez dodatków chemicznych, które w wyniku spalania mogłyby zanieczyszczać środowisko. Daje on również pewność, że paliwo jest wysokokaloryczne, a urządzenie grzewcze będzie zużywać go tyle, ile potrzebuje dla optymalnego działania systemu. Ważne jest także, że pellet DINplus podczas procesu spalania nie pozostawia odpadów, które mogłyby negatywnie oddziaływać na kocioł, powodując jego awaryjność lub skracając jego „żywotność”.
Z pozoru oszczędności, wynikające z użycia innego paliwa niż pellet certyfikowany DINplus, mogą kusić odbiorcę, który liczy na szybkie zyski. Jednak w przypadku wszystkich biopaliw należy myśleć bardziej perspektywicznie. Używając pelletu niższej klasy, można narazić się na poważne koszty. Producenci kotłów konstruują je bowiem, zakładając, że spalany w nich będzie właśnie pellet najwyższej klasy. W przypadku ewentualnej awarii serwisant, zorientowawszy się, że przyczyna może tkwić właśnie w nieprawidłowym użytkowaniu pieca, może roszczeń nie uznać.
Warto tu zaznaczyć, że DINplus jest normą uznawaną przez europejskich producentów i odbiorców, jednak to norma obowiązująca na rynku niemieckim.
Certyfikat ENplus
Dopiero cztery lata temu zwrócono uwagę na to, że brakuje faktycznej normy obowiązującej we wszystkich krajach UE – producentach pelletu. Wówczas wprowadzono certyfikat ENplus (zgodny z normą EN-14961-2 oraz klasy A1 – dla pelletu drzewnego używanego dla kotłów, pieców, palników i kominków oraz A2 – dla pelletu drzewnego z większą ilością zawartości popiołu dla urządzeń o dużej mocy. Pellet przemysłowy oznaczono certyfikatem EN B). Oznaczenie ENplus oprócz wysokiej jakości, uwzględnia także kryteria zrównoważonego rozwoju oraz bezpieczeństwa dostaw.
Od 1 sierpnia 2015 r. obowiązują nowe wymagania dotyczące certyfikacji. Konieczność zmian wymusił szybki rozwój rynku, nie tylko w zakresie produkcji, ale także opakowalnictwa. Wzrósł eksport międzynarodowy. Pojawiły się firmy handlujące wybranymi, wyselekcjonowanymi rodzajami pelletu. W trosce o jakość produktu, niezbędnym okazało się wprowadzenie zmian w zasadach certyfikacji.
Podsumowując
Użytkownik, który spala w kotle pellet certyfikowany DINplus, na pewno spędzi mniej czasu w kotłowni na czyszczeniu pieca. I zagospodarowywaniu popiołu, który może być doskonałym nawozem. Ma pewność, że paliwo to nie jest szkodliwe dla środowiska (i dla domowników) oraz, że jego ewentualne problemy z piecem uda się rozwiązać na zasadach zawartych w gwarancji urządzenia. Oczywiście można korzystać także z pelletu niecertyfikowanego, ale dojście do tego, który jest najlepszy, może być ryzykowne.
Źródło: Magazyn Biomasa
